MEMORYLANE

De aanleiding om dit boek te maken, kwam uit de hoek van John van Hese, een fantastische fotograaf die op allerlei plaatsen en gelegenheden prachtige reportages maakt. Wij zien hem vaak op Pasars, Kumpulans, festivals, concerten, waar Indo’s, Molukkers, Indonesische en Hollandse mensen elkaar ontmoeten. Jullie twee hebben zo veel meegemaakt in de muziek, waarom schrijven jullie geen boek’? zei hij. Met die woorden in mijn hoofd besprak ik dit met Edu. Edu zei meteen: ‘Jan, ik kan beter kletsen en zin- gen dan schrijven’, dus ..... ja.. ik voelde ‘m al aankomen: Ik ben de sjaak! Ik ben niet super gezond en eigenlijk liever lui dan moe.
‘Adoegh, Edu, dat is veel werk’, zei ik. Maar begin maart brak het Corona- virus uit en ik kon geen kant meer op. De verveling sloeg toe en toen dacht ik, ik heb niets te doen dus pro- beren maar, nogmaals, ik ben geen schrijver, alhoewel ik wel 20 jaar een column in het maandblad Indradjaja Post heb geschreven, toen was ik nog jong.. Nederlands is niet echt gemakkelijk, ook niet voor mij, belanda (Hollander); al die d’s of t’s of dt’s en zo. Op school was Nederlands niet mijn favoriete vak, ik kreeg dan ook als cijfer een voetbalpool getal, een 1, een 2 of een 3. Ik kan net als Edu beter praten, gein en muziek maken, dan schrijven. Op je 77e jaar een boek schrijven is heftig, want het moet wel kloppen wat je schrijft. Alles wat jullie lezen in dit boek is waar gebeurt. Hoe het geschreven is, is zoals wij praten, maar dat is, denk ik de charme van dit boek, dat hoop ten minste. Dank aan alle hulp die wij gekregen hebben. Dit boek is toch een mooie bijdrage ter herinnering aan de tijd van toen?

We zijn nu ruim 7 maanden met het boek bezig geweest en onze hersenen functioneren en kraken best aardig, alhoewel ik enorme problemen heb met de datums. Tijdens het schrijven herinner je je steeds meer gebeurtenissen; oh ja, dat moet er ook nog in. Edu weet gelukkig ook nog veel en met de verzamelde informatie die ik van hem en vrienden kreeg, is het aardig gelukt, alhoewel ik telkens een nachtmerrie krijg of het gaat lukken om dit boek uiteindelijk af te krijgen. Ik weet zeker dat sommige namen niet foutloos zijn geschreven, sorry, ik heb mijn best gedaan. Ik kreeg onverwacht hulp en mooie Indorock foto’s van Sylvia Elders, wat een kanjer is zij. Ik kreeg ook nog fotomateriaal van John van Hese, en van Piet Mi- lané, fotograaf van Country Gazette, het toenmalig maandblad voor de Country liefhebbers. Het boek is ook een bijdrage aan de Nederlands Indische cultuur, die cultuur die er voor gezorgd heeft dat de muziekbeleving in Nederland een heerlijk sambal smaakje kreeg en tevens iets toevoegde aan het saaie Nederlandse eten. Uit de verhalen blijkt dat de grootste boeven, toch ook wel leuke mensen zijn geworden, mensen met een groot hart en een passie voor mooie muziek. Soms word ik er sentimenteel van, vooral als ik liedjes hoor uit onze teener periode, met de herinneringen aan vrienden die er niet meer zijn.

Daar wordt ik wel eens ‘sedih’ van. Erg belangrijk is, dat de culturen van Nederlanders, Indo’s en Molukkers zo goed zijn samengevloeid, dat vindt de oorzaak in de gezamenlijke muziekbeleving en de gast- vrijheid van de Indische en Molukse Nederlanders.

Wij hopen dat dit boek jullie veel leesplezier en herinneringen, uit die mooie tijd doet herbeleven. Fijn dat U dit boek heeft gekocht. Nu is de beurt aan jullie om ervan te genieten.
Edu Schalk en Jan Hesseling